Η διαδραστική αφήγηση "Νάρκισσος" είναι ένα ψηφιακό έργο σε περιβάλλον HTML με τη χρήση της γλώσσας προγραμματισμού p5.js. Πρόκειται για μια διασκευή του μύθου του Νάρκισσου που παρουσιάζεται ως μέρος του ιδιωτικού βίου μέσα από μια σειρά αλληλεπιδράσεων. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές γίνονται μέσα από τέσσερις βασικούς χώρους και δύο δευτερεύοντες. Σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η "ψηφιακή" αισθητική με χρήση κουμπιών και βασική διεπαφή το ποντίκι, αναφορά στην καθημερινή χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Έμφαση δίδεται στην περιέργεια ή την ανάγκη να πατήσουμε ένα κουμπί που μπορεί να συμβολίζει μια μετάβαση, μια προσμονή ή μια δικλείδα διαφυγής από ένα περιβάλλον. Οι σκοτεινοί τόνοι έχουν σκοπό να λειτουργήσουν ως ένα alter ego, κυρίως, των χώρων κοινωνικής δικτύωσης και ως έναν σκιερό αντικατοπτρισμό της φωτεινότητας και της διαφάνειας που επικρατεί σ’ αυτούς ως τάση.

Ξεκινώντας, η αφήγηση εισάγει τον χρήστη στο υγρό στοιχείο μέσα από τη χρήση του ποντικιού, το πλήκτρο spacebar και τα τέσσερα βέλη. Ο χαρακτηριστικός, ευχάριστος ήχος του νερού ενδυναμώνει την άγνοια κινδύνου ή/και την εθελοτυφλία μπροστά στο ανθρώπινο πάθος. Για τη λίμνη επιλέχθηκε το μαύρο χρώμα συμβολίζοντας έτσι το άγνωστο, το μυστήριο αλλά και τον κίνδυνο. Το ανέμελο παιχνίδι του Νάρκισσου με τα σκοτεινά νερά συμβολίζει την έλξη που ασκεί η σκοτεινή φύση και η επιθυμία. Στη συνέχεια, αποκαλύπτεται το είδωλο στη λίμνη: Ένα παιχνίδι με την κάμερα που λειτουργεί ως μια παγίδα αυτοκριτικής, περιέχοντας το στοιχείο της selfie-κάμερας ενός smartphone. Ο Νάρκισσος ερωτεύεται τον εαυτό του. Το κουμπί "Save me" είναι τόσο μια επίκληση για διαφυγή από τα δεσμά όσο και ένας τρόπος να ικανοποιηθεί το αίσθημα της ματαιοδοξίας, αποθηκεύοντας το στιγμιότυπο του εαυτού, με το ανάλογο κόστος στην κριτική.

Ο Νάρκισσος θέλει να αποκτήσει το είδωλό του, θέλει να αγγίξει την επιθυμία του. Το νερό είναι εμπόδιο και πάντα εκεί για να θυμίζει πως αυτό που αντικρίζουμε είναι μόνο μια εικόνα. Όσο πλησιάζουμε το νερό, με τον δείκτη του ποντικιού, το νερό αγριεύει και κυματίζει έντονα. Παράλληλα, ο ήχος δημιουργεί μια αίσθηση ηλεκτρισμού, ξεπερνώντας την επιφάνειά του, και προειδοποιεί πως όταν η επιθυμία νικήσει, θα προκαλέσει και τον θάνατο φυσικό ή συναισθηματικό. Ο θεατής-χρήστης έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να μείνει στην επιφάνεια του νερού και να συνεχίσει να παίζει με αυτό. Το παιχνίδι, τώρα, δεν είναι ανέμελο. Ο Νάρκισσος δεν μπορεί να απομακρυνθεί από το πάθος του και ο ήχος του νερού γίνεται ενοχλητικός. Η χρήση του spacebar εμφανίζει ένα ερωτηματικό στη λίμνη το οποίο συμβολίζει την αγωνία και την αναζήτηση των εσωτερικών διλημμάτων που περιμένουν απάντηση. Στην πραγματικότητα ήδη έχει χαθεί.

Η δεύτερη επιλογή, κάτω από την επιφάνεια του νερού, είναι ο θάνατος ο οποίος μπορεί να σημαίνει λύτρωση ή καταδίκη. Το περιβάλλον του θανάτου περιέχει το στοιχείο της ζωγραφικής. Στην πραγματικότητα, το μόνο σχέδιο που μπορεί να κάνει ο χρήστης με επιτυχία στο περιβάλλον αυτό είναι ένα άνθος. Έτσι, αναδεικνύεται το αναπόφευκτο μέσα από την πορεία του Νάρκισσου. Οι επιλογές της εκκαθάρισης του καμβά ή η αποθήκευση του άνθους ολοκληρώνουν τον χώρο ως ανάμνηση της ομορφιάς. Μοναδικός τρόπος εξόδου είναι η επανάληψη. Η μετάβαση σε ένα νέο περιβάλλον με το στοιχείο της κάμερας όπου ο Νάρκισσος πλέον είναι δέσμιος της κατάστασής του. Το πάτημα του κειμένου που κυριεύει την οθόνη με το ποντίκι οδηγεί μόνο στον ίδιο φαύλο κύκλο. Για να βγει κανείς από την αφήγηση θα πρέπει να κλείσει το παράθυρο του προγράμματος περιήγησης.

Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε ώστε, δομικά, ο κάθε χώρος να παρουσιάζεται ως ο αντικατοπτρισμός ή το αρνητικό του άλλου (πχ. Οι δύο χώροι με νερό ως αντικατοπτρισμός - άξονας y, οι δύο χώροι με κάμερα ως αντικατοπτρισμός - άξονας y, άγγιγμα νερού και θάνατος ως αρνητικό). Τέλος, θεωρήθηκε σκόπιμο να μην υπάρχουν οδηγίες κατά τη διάρκεια της περιήγησης του χρήστη για να δοθεί έμφαση στην περιέργεια και στην ανακάλυψη όπως και στην πρωτοβουλία και στην συνέπεια.

Ακολουθούν screenshots κάθε χώρου της αφήγησης.